Gisteren namen Ester van der Linden, Joris Lanzing, Wouter Vos en Jeroen van Zoolingen plaats in de nieuwe vergaderruimte van Hazenberg Archeologie, om zich samen te buigen over de sporen en structuren van Ockenburgh. De vraag: hoe heeft de nederzetting er in de Romeinse tijd uit gezien?
Hoewel de vraag eenvoudig is, blijkt het beantwoorden dat allerminst. Wellicht de belangrijkste reden hiervoor is de versnipperde aard van de documentatie. In de jaren ’30 werd het terrein in Den Haag bezocht door Dr. Holwerda, die er een aantal opeenvolgende jaren opgroef. Hij deed dit volgens de hem zo kenmerkende wijze van lange sleuven, waarbij hij ervoor koos alles in slechts één vlak op te tekenen. Hij liet zich (helaas) niet verleiden tot het in kaart brengen van de complexe stratigrafie. In de jaren ’90 volgde onderzoek door de afdeling Archeologie van de Gemeente Den Haag. Tijdens deze werkzaamheden werden veel van Holwerda’s oude sleuven teruggevonden, waardoor het mogelijk bleek de oude tekeningen ervan scherper te oriënteren. Helaas bleek ook toen weer dat er nauwelijks vlakdekkend onderzoek mogelijk was.
Voor de uitwerking van de vindplaats is nu voor het eerst een samengestelde allesporenkaart vervaardigd. Kenmerkend voor deze kaart zijn het onregelmatige puttenplan en de daarmee gepaard gaande grote versnippering van de grondsporen. Het was aan het overleg van gisteren, om uit deze brei aan gegevens een herkenbaar beeld te destilleren. En dat lijkt gelukt. Na uren puzzelen, veel discussie en vele koppen koffie, konden de grote lijnen van de nederzetting worden herkend. Vanzelfsprekend gaat men daar nu op verder broeden, maar het lijkt er voorlopig op dat de vindplaats qua lay-out voldoet aan die van een vicus. Wellicht geen nieuwe gedachte, maar wel een die nu voor het eerst visueel kan worden onderbouwd…
